Koncert Vivat Academia. 400 lat tradycji uniwersyteckich
fot. Kazimierz Fryś

Koncert Vivat Academia. 400 lat tradycji uniwersyteckich w Poznaniu

28 pażdziernika 2011


Zwieńczeniem obchodów 400 lat tradycji uniwersyteckich Poznaniu był Koncert Vivat Academia!

W Auli Uniwersyteckiej zabrzmiały dźwięki utworu specjalnie skomponowanego na tę okazję przez Jacka Sykulskiego do słów filologa klasycznego UAM profesora Sylwestra Dworackiego. Puchar spełniony (Poculo pleno) to tytuł dzieła, które przy udziale wykonawców: Chóru Kameralnego UAM, Chóru Akademickiego UAM oraz Orkiestry Filharmonii Poznańskiej, przybliżył słuchaczom historię Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Wykonawcy

Tomasz Wija - baryton
Chór Akademicki UAM, Beata Bielska - przygotowanie chóru
Chór Kameralny UAM, Krzysztof Szydzisz - przygotowanie chóru
Jacek Sykulski - dyrygent
Orkiestra Filharmonii Poznańskiej

Program

Jacek Sykulski
Poculo Pleno (Puchar spełniony) - utwór zamówiony przez Uniwersytet im. Adama Mickiewicza - prawykonanie

 

POCULO PLENO (PUCHAR SPEŁNIONY) SYLWESTER DWORACKI

  1. Ante saecula ad nos pervenisti una cum fide ab Occidente sublimi nondum titulo ornata: Mater quae alit animos et corda. Neque maiores nostri nomen noverant tuum, sed tu iam sane videbas iter perlongum tuum, confragosum valde, attamen ducens ad finem felicem.
  2. Aqua Iordanis Posnaniensis delectata es super litus insulae baptisatae luce et aqua fidei vere novae. Aetatibus paucis peractis hic primi praeceptores cum turba alumnorum a te congregabantur.
  3. Placuit post annos praefectibus urbis nowam tibi sedem praeparare in loco Posnaniae etiam-nunc praeclaro, quem tu splendore ornasti veritatis, doctrinae et scientiae. Hiw item Poloniae et mundo dedisti mirabile templum iam iterum nitens priscino decore et gloria.
  4. Tum capki tuo corona regis manu imponenda erat, iam-iam habuisti infelix culpa effecit, ut retraheretur in medio. Polla metaxy pelei 47likos kai cheileos akrou cum animus angustus alitur invidia.
  5. Tempora adversa patriae incesserunt et caelum super urbem tuam nubibus inimicis obscuratum est.
    Avis infausta sub eis volitabat umbramque iacens in tuos annos futuros. Tu fortiter tamen superba pertulisti, nobilis hereditatis non immemor pristinae.
  6. Post annos praeteritos malos subito cantus resonavit fortis: Polonia resurgit, sampana libertatis sonat. Via Polona Posnaniensi magnifice procedis, illuc quidem ubi tua est origo, ad sedem nowam, tibi fato invito erectam, manibus alienis nec tibi dedicatam.
  7. Protinus in altum velut aquila subvolasti, Piastorum super regiam urbem. Portae tuae late patefactae sunt quaerentibus in primis veritatem et scientiam.
  8. Maiorum vota soluta in annos lacrimosos transtulisti, quibus alumnos sustinebas tempore belli, servitutis et conspirationis.
  9. Vates auxilio postea went nomine cuius feliciter es ornata et oculi eius vigilabant in diebus infamiae et humilitatis.
  10. Adami quidem nomine magno aetate novae iuventutis gaudes, tuguria tandem visitas libenter, tendis ad mundum permagnum audenter.
  11. Salve, Mater Alma! Laudent te aedes veteres et novae, fulge regis lauro et Heliodori palma, maiorum memoriam fove!

 

  1. Zjawiłaś się przed wiekami razem ze światłem i wiarą z Zachodu, nikt wtedy jeszcze nie nazywał ciebie Matką co karmi umysły i serca. Także i nasi przodkowie nie znali wówczas twojego imienia, a ty już wtedy widziałaś swą długą drogę wiodącą do celu.
  2. Zasmakowałaś w wodzie poznańskiego Jordanu na brzegu wyspy ochrzczonej światłem i wodą z źródła nowej wiary. Po kilku wiekach tutaj gromadziłaś pierwszych swych uczniów i nauczycieli.
  3. Ojcowie Poznania po latach uznali, że zasłużyłaś na nową siedzibę i mądrze wtedy ją postawili, tam, gdzie już wyrósł gród nowy. Ty mu dodałaś splendoru światłem nauki i wiedzy, a twoja perła baroku znów świeci blaskiem swej dawnej wielkości i chwały.
  4. Wtedy na twojej głowie miała korona spocząć z ręki króla; już prawie ją miałaś, ale nieszczęsna wina sprawiła, że ją cofnięto w pół drogi. Bo wiele zdarzyć się może, nim usta dotkną kielicha*, gdy ludzka zazdrość małością się poi.
  5. Czasy ponure sprawiły, że obce i wrogie krajowi chmury nad nasze nadciągnęły miasto, a ptak złowieszczy, co krążył pod nimi, cień stale rzucał na twe dalsze lata.
    Ty jednak dumna przetrwałaś, nie zabiegałaś o obcą koronę, pomna dziedzictwa szlachetnej przeszłości.
  6. Minęły lata i śpiew popłynął radosny: Polska powstaje, dzwon wolności brzmi. Szlakiem polskim i poznańskim kroczysz dumnie stamtąd, gdzie twój początek, do nowej siedziby, dziejom na przekór, wzniesionej dla ciebie obcą ci ręką, nie z myślą o tobie.
  7. Jak orzeł wzbiłaś się zaraz wysoko nad Piastów królewskim grodem, otwarłaś szeroko swe bramy dla szukających prawdy i wiedzy
  8. Ziściłaś przodków marzenia przeniosłaś je w przyszłe lata, karmiłaś nimi swych uczniów w czas wojny, niewoli i walki.
  9. A później z pomocą pospieszył wieszcz co użyczył ci swego imienia i stanął przy tobie na straży w czas hańby i zniewolenia.
  10. Chlubnym imieniem Adama w nowe wkroczyłaś lata, zajrzałaś nawet pod strzechy i weszłaś śmiało do wielkiego świata.
  11. Bądź pozdrowiona, Matko Żywicielko Bądź pozdrowiona w siedzibach dawnych i nowych świeć jasno i bądź wielką z czasów królewskich i Heliodorowych.

* Palladas, IV w. po Chr. (AP X 32)

Życie Uniwersyteckie Wydanie specjalne grudzień 2011